فایدۀ نوشتن
نوشتن بی‌فایده است اگر کوششی برای زدودن ذهن از پرت‌وپلا نباشد. نوشتهای که بازتولید پرت‌وپلاست، صرفاً اتلاف کلمه است.
نوشتن بی‌فایده است اگر کوششی برای زدودن ذهن از پرت‌وپلا نباشد. نوشتهای که بازتولید پرت‌وپلاست، صرفاً اتلاف کلمه است.
خلق چیزهای تازه، ارزش تحمل هر مشقتی را دارد.
زندگی وقتی ارزش زیستن می‌یابد که برای ساختن آن مانند خلق اثری هنری بکوشی.
افسردگی و آشفتگی هیچ زحمتی نمی‌خواهد؛ اما برای شادی و سرزندگی باید زحمت کشید. شاید به همین دلیل است که افسرده و آشفته‌ایم.
می‌توان به جای غوطه‌خوردن در مرداب جروبحث‌های اینترنتی، دست به ساختن محتوای مفید و موثر زد.
ما با چیزهایی که می‌سازیم ساخته می‌شویم.
با وقت گذاشتن برای چیزهایی که دوست داری، نمی‌گذاری دنیا تباهت کند.
وبلاگ یعنی آزمایشگاه ایده‌ها.
غلبه بر وسوسۀ انجام همزمان کارها مهم‌ترین گام برای بهتر و سریع‌تر انجام‌دادن کارهاست.
بهترین داستان‌ها از دل وسوسه‌های سمج ما بیرون می‌آیند.
کیفیت محتوای ما بسته به کیفیت یادگیری ماست.
دوست نازنینی گفت:
«وقتی به دیگران محبت می‌کنم، انگار به خودم محبت می‌کنم.»
بهترین کاری که برای مهارت‌یافتن در تولید محتوا می‌شناسم: وبلاگ‌نویسی روزانه.
اگر حس‌وحال من در هنگام نشستن، مانند اوقاتی باشد که پیاده‌روی می‌کنم، جسارت و خلاقیتم برای انجام کارهای مختلف ده برابر می‌شود.
در حقارت‌‌های روزمره، دنبال عظمت نباش.
کاش از بیم آینده‌ای ناروشن، لحظۀ حال را از دست ندهیم.
اولین نشانۀ عاقل شدن این است که دیگر عقلت را دست دیگران ندهی.
برای من نوشتن مترادف است با تغییر کردن. نوشتهای که خود ما را تغییر ندهد روی دیگران تأثیری نمی‌گذارد.
انجام کارهای خرکی وسوسه‌کننده است، اما زیر بار آن خرد می‌شویم.
خِرد در خُرد کردن کارهاست.
امروز داشتم به بامزه بودن این کلمه فکر می‌کردم: دنبال!
نویسنده کسی است که نوشته‌هایش از خودش باهوش‌تر باشد.
احساس می‌کنید هیچ ایدۀ تازه‌ای ندارید؟
فقط کافی است دو سه روز از شبکه‌های اجتماعی فاصله بگیرید تا ذهنتان شما را با ایده‌های جدید غافلگیر کند.
خوب یاد گرفتن، نسبت مستقیمی با خوب تکرار کردن دارد.
اگر می‌خواهید از اینترنت بیشتر پول در بیاورید، کمتر در اینترنت وقت بگذرانید.
کرونا برای بسیاری از ما به بهانه‌ای برای سلب مسئولیت از خودمان تبدیل شده است؛ اما خودمان خوب می‌دانیم که حتی اگر کرونا نبود، ما باز هم از انجام برخی کارهای مهم طفره می‌رفتیم.
رفتن به دنبال کارهای تازه خوب است؛ اما برای نتیجه گرفتن، به ماندن در کنار کارهای تازه نیازمندیم.
اگر از یک کار طوری با علاقه حرف می‌زنید که حتی دیگران هم تحت تأثیر حرف‌های شما به آن کار علاقه‌مند می‌شوند، احتمالاً کار موردعلاقه‌تان را یافته‌اید.
حتی برای هدر دادن وقت هم باید اولویت‌بندی کرد. به‌طور‌مثال بین اتلاف وقت در شبکه‌های اجتماعی و هدر دادن وقت برای نوشتن یک فیلمنامۀ مزخرف، زمین تا آسمان فاصله است. دومی احتمالا با سال‌ها ممارست به جایی می‌رسد، اما با اولی فقط به زوال عقلمان سرعت می‌بخشیم.
از وقتی که به نوشتن خو می‌گیری، کمتر احساس بطالت می‌کنی. این بزرگ‌ترین پاداش نوشتن است.
از هزارها نفر که با انگشتان دست خود می‌نویسند، تنها یکی با انگشتان قلبش می‌نویسد.
من شیفتۀ افرادی هستم که خودشان را با محدودیت‌هایشان سازگار نمی‌کنند.
برای بهتر نوشتن، روی کمک کلمه‌های تازه حساب کنید.
اگر با حرف‌هایتان آدم‌ها را می‌گزید و خیال می‌کنید این‌طوری باسوادتر و کارشناس‌تر به نظر می‌رسید، عملاً در حال معرفی خودتان به عنوان فردی پرخاشگر و ایضاً چندش‌آور هستید.
برای ساختن یک رسانۀ موفق، به این فکر کنید که آیا هر پست تازه‌ای که در پیج، کانال یا وبلاگتان منتشر می‌کنید، باعث می‌شود گُل از گُل مخاطب بشکفد؟
دربارۀ چیزهایی که دوست دارید بیاموزید، محتوا تولید کنید. با این کار وادار می‌شوید دقیق‌تر و عمیق‌تر یاد بگیرید.
کیفیت فکر آدم‌ها، با کیفیت نوشته‌های آن‌ها آشکار می‌شود.
با مداومت در یادگیری و تمرین، از علایقمان محافظت می‌کنیم.
با نوشتن از هر دوی این‌ها می‌توان آموخت و آموزاند:
بزرگی‌های انسانی و کوچکی‌های غیرانسانی.
اگر برای آموختن بازاریابی محتوا مصمم هستید، قبل از «محتوا»، «بازاریابی» را یاد بگیرید.
اگر برای لایک گرفتن، شخصیت و ارزش‌های خود را تغییر بدهیم، عملا شخصیت و ارزش‌های خود را مفت فروخته‌ایم.
هر کاری با یادگیری شروع می‌شود، و اگر با یادگیری ادامه یابد همیشه بستر کشف و لذت خواهد بود.
امیدوارم تک‌تک ما بتوانیم با لبخند و شادی این جمله را به زبان بیاوریم:
«به ساختن عادت‌های خوب عادت کرده‌ام.»
-هیچ چیز به اندازۀ تنهایی و خلوت خلاقیتم را شکوفا نمی‌کند.
+چرا؟
-چون می‌توانم با صدای بلند با خودم حرف بزنم.
اگر بدون سال‌ها کار جدی و مداوم در یک حوزه، از خودتان توقع کار خوب و کم‌نقص دارید، احتمالاً در حال شکنجۀ خودتان هستید.
دوستی برایم نوشته: نمی‌دانم اصلاً به درد نویسندگی می‌خورم یا نه؟
برایش نوشتم: هیچکدام از ما به درد نوشتن نمی‌خوریم، در اصل خودمان را به نوشتن تحمیل می‌کنیم!
نوشتن سخت نیست، درست نوشتن سخت است.
اگر هنگام نوشتن، تمام بدهکاری‌هایتان یادتان می‌افتد، نوشتن را رها نکنید. از بدهکاری‌هایتان بنویسید، تا بدهکار نوشتن نمانید.
هر آدمی یک فونت است!
یا نه، بهتر است بگویم:
من دوست داشتم یک فونت بودم؛ شاید فونتی که اشتهای آدم‌ها را برای نوشتن تیزتر می‌کرد!
موبایل دشمن اصلی آدم‌های خلاق است.
موبایل نمی‌گذارد به لحظۀ آفریدن برسی، اگر هم برسی این لحظات چندان دیرپا نخواهد بود.
کسی متمایز و موفق می‌شود که خودش را موفق و متمایز می‌داند.
از ننوشتن بیشتر از نوشتن خسته می‌شویم.