بدهکار
اگر هنگام نوشتن، تمام بدهکاری‌هایتان یادتان می‌افتد، نوشتن را رها نکنید. از بدهکاری‌هایتان بنویسید، تا بدهکار نوشتن نمانید.
اگر هنگام نوشتن، تمام بدهکاری‌هایتان یادتان می‌افتد، نوشتن را رها نکنید. از بدهکاری‌هایتان بنویسید، تا بدهکار نوشتن نمانید.
هر آدمی یک فونت است!
یا نه، بهتر است بگویم:
من دوست داشتم یک فونت بودم؛ شاید فونتی که اشتهای آدم‌ها را برای نوشتن تیزتر می‌کرد!
موبایل دشمن اصلی آدم‌های خلاق است.
موبایل نمی‌گذارد به لحظۀ آفریدن برسی، اگر هم برسی این لحظات چندان دیرپا نخواهد بود.
کسی متمایز و موفق می‌شود که خودش را موفق و متمایز می‌داند.
از ننوشتن بیشتر از نوشتن خسته می‌شویم.
نمی‌توانیم ارزش‌آفرینی کنیم، چون جیب خودمان را بر همه چیز مقدم می‌دانیم.
از جرقه‌های نویسنده‌ساز: نارضایتی عمیق از زمان حال و بیم از آینده‌ای پرابهام.
منصفانه است: تحمل دنیایی زشتی، به شوق اندکی زیبایی.
داشتن هزار ایدۀ اجرانشده، بهتر از نداشتن ایده است.
ممکن است بگویید اصلاً ایده‌‌ای به ذهنتان نمی‌رسد که حالا بخواهید نگران اجرای آن باشید. اما باید در نظر داشت که یکی از دلایل اینکه بسیاری از ما حس می‌کنیم ایده نداریم، داشتن افکار محدودکننده‌ای دربارۀ اجرای ایده‌هاست. اگر از لحظۀ اولِ تولد ایده مدام به جزئیات اجرای آن فکر کنیم، ایده مجالی برای ظهور و پرورش نمی‌یابد. در چنین شرایطی غالباً زور افکار منفی می‌چربد و ایدۀ ما در نطفه خفه می‌شود.
کسی که از بد بودن در یک مهارت می‌ترسد، هرگز شانس خوب شدن در آن مهارت را نخواهد داشت.
من وقتی بیشتر درگیر کارهایم هستم، کم‌تر سراغ شبکه‌های اجتماعی می‌آیم.
نتیجه: برای جلوگیری از اعتیاد به شبکه‌های اجتماعی فقط کافی است سرگرم کارمان باشیم. اینجوری خود به خود دوز مصرف ما کاهش می‌یابد.
وقت: چیزی که همیشه زودتر از حد تصور از دست می‌رود.
اندک
اندک اندک
اندک اندک اندک
هر کار سختی را می‌توان انجام داد.
ضرب‌المثل محبوب من:
«جلوی ضرر را از هر جا بگیری منفعت است.»
در مسیر توسعۀ فردی فقط می‌توان به یک چیز امیدوار بود:
قدم‌های کوچک و پیوسته.
از لذت‌های نوشتن: ماندن در کنار یک موضوع.
از دست رفتن یک چیز می‌تواند محرک دست یافتن به چیزهای جدید باشد.
مخاطب را نباید خر فرض کرد؛ اما غالباً بهتر است او را حواس‌پرت بدانیم و در تکرار نکات مهم بکوشیم.
کوشش برای شناساندن دیگران، کوشش برای شناساندن خود نیز هست.
شاهین بلاگ قلّک من در بزرگسالی است؛ جملات کوتاهم را در آن پس‌انداز می‌کنم.
این واقعیت زندگی است:
یک گوشه را که می‌گیری، صد گوشۀ دیگر از دست می‌رود.
وقتی حالت بد می‌شود، دلت می‌خواهد چیزهایی بخوانی و ببینی و بشنوی که قدری کمک حالت باشد و از استیصال و پریشانی تو بکاهد.
اگر نیازهای خودت در این لحظات را به خاطر بسپاری، بعد که بهتر شدی می‌توانی یک کار خوب بکنی:
دست به خلق بخشی از چیزهایی بزنی که دلت می‌خواست کمک حالت باشد، تا با این کار گام کوچکی برای بهبود احوال کسانی برداری که مانند گذشتۀ تو نیازمند خواندن و دیدن و شنیدن چیزهایی هستند که قدری از پریشانی و استیصال آن‌ها بکاهد.
اطلاعات مفید کافی نیست، به مقدار قابل توجهی ملاط نیاز است تا محتوا قوام بیابد. فنون روایت یکی از چیزهایی است که به تولید محتوای پرملاط کمک می‌کند.
تجربۀ برخی از لحظه‌های نوشتن
مانند خاطرۀ محبتی عمیق
در قلب آدمی می‌ماند.
سایت خوب و پیج خوب و کانال خوب چیزی نیست که یک شبه مثل درخت لوبیا قد بکشد و بالا برود. به بلوغ رساندن هر رسانه‌ای زمان می‌برد و نیرو می‌گیرد.
هر آدمی شانس خود است.
از خوشبختی‌های من: نوشتن اهداف و آرزوهایم به زبان فارسی.
آدم‌های بزرگ را نمی‌شناسیم، یا از همان یکی دو نفری که می‌شناسیم صنم می‌سازیم، و راه آشنایی با افراد تازه را می‌بندیم.
حتی اگر از انتخاب یک واژه مطمئن هستید، باز هم نگاهی به واژگان مترادف آن بیندازید.
نکته مهم این است:
بسیاری چیزها را -شاید مهم‌ترین چیزها- فقط با حفظ تداوم در انجام کارها یاد میگیریم.
اگر ترست را کنار نگذاری، ترست تو را کنار می‌گذارد.
چیزی بنویس
برای شکستن روزمرگی
چیزی که پس از نوشتن آن حس کنی
روزمرگی را از زندگی‌ات زدوده‌ای
حتی شده به اندازۀ یک روز.
اگر حرفی ارزش گفتن دارد، ارزش تکرار هم دارد.
از همان لحظه که به خاطر کاستی در کاری افسوس می‌خوری، می‌توانی اولین قدم را برای جبران کاستی برداری. در غیر این صورت یعنی هنوز به اندازۀ کافی پشیمان نیستی.
واژه‌ای که تازه افتخار آشنایی‌اش را داشته‌ام:
«بایا»
چیزی که مورد احتیاج باشد؛ ضروری؛ واجب؛ لازم.
-فرهنگ فارسی عمید
و یک ارتکاب فوری با این کلمه:
تنها شرط بایا برای خوب نوشتن، تمرین روزانه است.
اصلی‌ترین مانع نویسنده، مقایسۀ خود با سایر نویسندگان است
گاهی در پاسخ به این سؤال می‌نویسم:
«با انجام چه کاری می‌توانم فردا را به یکی از بهترین روزهای زندگی‌ام تبدیل کنم؟»
نوشتن، نقص‌های ما را آشکار می‌کند.
و این می‌تواند اولین گام بهبود باشد.
زیبایی، تنها شاهد معنای زندگی است.
هنر بزرگ هر کس در این است که بهترین شغل ممکن را برای خودش بسازد.
اولین قدم برای غلبه بر اهمال‌کاری آن است که خودمان را سرزنش نکنیم.
بهتر است نشخوارهای ذهنی را قطع کنیم و اولین گام کوچک را برای انجام کارهای عقب‌افتاده برداریم.
توجه مفت، حرف مفت را تقویت می‌کند.
اگر در کار خودت جدی نیستی، چرا توقع داری دیگران کار تو را جدی بگیرند؟
موبایل: ستم‌افزاری برای شکنجۀ مغز آدمیزاد.
نگذاریم ابهام باعث از دست رفتن فرصت شود.
از کلافگی و بی‌حوصلگی دلسرد نمی‌شد.
می‌گفت -گاهی اوقات- احساسات بد می‌تواند راهنمای خوبی باشد.
نوشتن معجزه‌ای است که هر روز می‌توانیم تکرارش کنیم.
اگر روی یک موضوع تخصصی تمرکز نکنیم، تجربیات و آموخته‌هایمان را هدر می‌دهیم. تخصص فرصتی برای بهره گرفتن از تجربه‌ها و اجرای هدفمند آموخته‌هاست.
دنیا سلف سرویس است، اما بشقاب هر کس گنجایش محدودی دارد.
«حیات» همان جان نیست که در کالبد است و اگر از تنگنای کالبد بگریزد، مرگ را سبب می‌شود؛ جان دیگری هم هست و مرگ دیگری هم هست و این مرگ دیگر، دردناک‌تر از آن یک است و این مرگ دیگر، مرگ روح است در بدن زنده!
© نادر نادرپور | پیشگفتار برگزیدۀ اشعار