حالا که سفرۀ اینترنت پهن است، دست ما برای یادگرفتن و یادددان بازتر از همیشۀ تاریخ است. نزد هریک از ما سهمی از دانش و تجربه موجود است که حالا مجال انتشار گستردۀ آن فراهم شده. کاش این فرصت درخشان را دست‌کم نگیریم.

باکیفیت‌ترین ساعات روز نباید به‌هیچ‌عنوان صرف شبکه‌های اجتماعی بشود.

اگر به بیکاری به منزلۀ امکانی برای کشف فضاهای تازه، و محرک انجام کارهای شجاعانه‌تر بنگریم، آن‌وقت شاید توانمندی‌هایی را در خودمان ایجاد کنیم که فرصت‌های شعلی بهتری را پیش رویمان قرار بدهد.

از اینترنت با این همه وسعت و قدرت برای تکرار نق‌وناله‌های رایج استفاده نکن.
از خودت بپرس: چگونه می‌توانم چیز مفیدی به فضای اینترنت اضافه کنم؟

تنها حسرت من در پایان عمر شاید این باشد: چرا بیشتر پیاده‌روی نکردم.

ای‌کاش همین الان شهامت آن را داشته باشیم که چرک و کثیف و ناقص و مضطرب و رنجور -هر طور که شده- کار موردعلاقه‌مان شروع کنیم. مگر نه این‌که هر انسانی این‌گونه پا به جهان می‌گذارد؟

احساس می‌کنی درمانده و پریشانی، هیچ دستاورد بزرگ و ارزشمندی نداری؟ می‌دانی چرا؟ چون فقط کارهایی را انجام می‌دهی که گمان می‌کنی از پس آن‌ها بر می‌آیی.

وقتی می‌فهمی کار موردعلاقه‌ات را پیدا کرده‌ای که به‌هیچ افسوس نخوری که چرا فلان شغل نان‌وآبدار را انتخاب نکردی.

تنها چیزی که باید از آن بترسیم شروع نکردن است. هر چه‌قدر دیرتر آغاز کنیم، وسواس ما برای شروع کار بیشتر می‌شود. شروع کار انرژی و انگیزۀ چندانی نمی‌خواهد؛ حتی امکانات هم نمی‌خواهد. این‌ها چیزهایی هستند که پس از شروع‌کردن به دست می‌آیند، نه پیش از آن.

رنجِ نپرداختن به علایق و استعدادهای خود، چنان مُهلک است که شاید بتوان آن را با رنج ورشکستگی و بیماری صعب‌العلاج و ازدست‌دادن عزیزان قیاس کرد.

هر چه‎‌قدر که به تلخی‌ها و تیرگی‌های زندگی خیره شوی، باز هم در لحظاتی پی می‌‎بری که زندگی بی‌اندازه زیباست.

به خودم قول داده‌ام همیشه لبخندم را روی لب‌هایم حفظ کنم.

آگاهی و آمادگی با دنبال‌کردن اخبار روز به دست نمی‌آید. ای ‌بسا غرق‌شدن در خبرها باعث کژفهمی ما بشود و تأثیر مخربی روی تصمیم‌هایمان داشته باشد.

خیل مردگان به ما می‌گویند که بهتر است برای زیباتر کردن زندگی پس از مرگ خود بکوشیم. به تعبیر چارلز هَندی «زندگی پس از مرگ، یعنی زندگی ما در ذهن نسل‌های بعدی.»

تقریباً همۀ کارهای اثربخش و سودمندی که در زندگی انجام داده‌ام آن‌هایی بوده که در ابتدا خودم را از انجامش ناتوان می‌دیده‌ام.

کشف یا ساختن معنا برای زندگی چندان دشوار نیست، سختی ماجرا در این است که آیا می‌توانی معنای زندگی‌ات را همچنان حفظ کنی، یا نه، دم‌به‌دم از دستت لیز می‌خورد و باز دچار خلاء و بی‌معنایی می‌شوی؟

می‌توان از ارتقای تدریجی نرم‌افزارها به‌عنوان استعاره‌ای برای رشد و توسعۀ فردی بهره برد:
ما هر چند وقت یک‌بار خودمان را به‌روز می‌کنیم؟
چگونه می‌توانیم نسخۀ تازه‌ای از خودمان ارائه دهیم؟

به گفتۀ ابراهیم گلستان: «فقط آدم‌های خنگ از خودشان راضی‌اند».

نارضایتی از خودْ می‌تواند محرک عمل باشد. نارضایتی نشانۀ انسانی است که به وضع موجود تن نمی‌دهد و در پی رشد بیشتر است؛ اما آیا همۀ انواع نارضایتی ارزشمند است؟
مسلماً نه. ناخرسندی از مسائل پوچ و بیهوده راه به هیچ جایی نمی‌برد.
به زعم من انسان خوشفکر و آینده‌نگر، از کُند بودن روند توسعۀ فردی‌اش، از کم‌کاری‌اش در چیرگی بر هنر و مهارت و خلق آثار بیشتر و بهتر ناراضی است.
دلیل نارضایتی شما چیست؟

نوشتن از توسعۀ فردی و موفقیت به معنی نادیده‌گرفتن مشکلات و تلخی‌ها نیست؛ بلکه بیانگر دغدغۀ رشدِ سیستمی و بلندمدت است، در برابر نگاهی که خود را قربانی وضع موجود می‌داند.

رشد فردی فرمول و تکنیک عجیب‌وغریبی ندارد. در این سستی و رخوتی که گریبانگیر اغلب ماست، اگر کمی همّت کنی و به راه رمه نروی، پا به جاده‌ای می‌گذاری که کم‌تر پا خورده و رو به رضایت و موفقیت است.

در جستجوی کتاب‌های تازه شادی را به دست می‌آورم.

نوشتن، نوعی واکنش کلامی به دنیا و زندگی است.

من خواندن و نوشتن را به عنوان ابزاری برای شکل دادن به زندگی‌ام برگزیده‌ام.

ما در میان موبایل‌ها محاصره شده‌ایم.

اگر ننویسی و دور نریزی، از فشار حافظه می‌میری.

فهرستی بنویس از مرزهایی در پی شکستن آن‌ها هستی.

شاید محتوای شما در هیاهوی بزرگ رسانه‌های زرد نادیده بماند؛ اما نگران نباشید؛ نسل مخاطبان خاص هرگز منقرض نمی‌شود؛ آن‌ها شما را خواهند یافت.

خواندن و نوشتن، جان‌پناهی در دل جریان هولناک روزمرگی‌ست.

با ناچیز شمردن دستاوردهای دیگران، نمی‌توانی کم‌کاریِ خودت را توجیه کنی.

استراتژی محتوا یعنی داشتن مشی و مشربی سنجیده و اندیشیده در تولید و توزیع و ترویج محتوا.

تصمیم مخاطب بر تصورات او استوار است. محتوا می‌تواند شکل‌دهندۀ اصلی تصورات مخاطب باشد.

اگر اهل خط کشیدن زیر برخی از خطوط کتاب‌ها باشی، بهانۀ خوبی برای نوشتن داری: دربارۀ سطرهایی که برگزیده‌ای بنویس.

فشار آوردن به ذهن برای خلق چیزی تازه -حتی با وجود به نتیجه نرسیدن- گام مناسبی برای زدودن روزمرگی از زندگی‌ست.

با قطع و وصل کردن جریان انتشار محتوا، هر بار مجبور می‌شویم از صفر آغاز کنیم. محتوا با کار پیوسته به نتیجه می‌رسد.

با یک بار خواندن یک کتاب نمی‌توان ادعای خواندن آن را داشت. نابوکف می‌گوید: خواندن یعنی دوباره خواندن.

پی‌نوشت:

البته که هر کتابی ارزش دوباره‌خوانی ندارد.

بزرگ‌ترین بدبختی ما این است که خود را محتاج تأیید دیگران می‌دانیم.

«نوشتن»، کلمۀ همزاد من است.

استعداد مهم است؛ اما شایستگی ما برای انجام یک کار، با سختکوشی مشخص می‌شود.

محتوا شاهراه تأثیرگذاری است.

آزادنویسی روزانه یاد می‌دهد که راحت و روان و بی‌پروا بنویسی.

شناسایی اولویت‌ها و وقت گذاشتن برای آن‌ها دو چیز کاملاً متفاوت است. آیا برای اولویت‌هایتان وقت می‌گذارید؟

در پس هر جملۀ کوتاه، ماجرایی هست؛ اما نقل آن ماجرا جادوی جمله را از بین می‌برد.

معنایی را که خودت برای زندگی‌ات می‌سازی، هیچ‌کس و هیچ چیز نمی‌تواند از تو بگیرد.

نوع خاصی از وجاهت هست که فقط با خوب نوشتن ساخته می‌شود.

تا وقتی توان بهتر کردن زندگی یک آدم را نداری، نمی‌توانی ادعای تلاش برای بهتر کردن زندگی آدم‌ها را داشته باشی.

افرادی از پس تغییرات بزرگ بر می‌آیند که قدرت ذهن خود را دست کم نمی‌گیرند.

برخی هم از لذت نبردن از زندگی لذت می‌برند.

یکی از راه‌های یادگیری چیزهای ارزشمند و کاربردی، راه‌اندازی کسب‌وکار اینترنتی است. اگر جداً در پی توسعۀ کسب‌کارمان باشیم، وادار می‌شویم دربارۀ تکنولوژی، روانشناسی، فلسفه، اقتصاد و حتی سیاست چیزهای بسیاری بیاموزیم.

درآمد یک شغل پردرآمد الزاماً پول نیست؛ احساس خوبِ حاصل از انجام یک کار هم جزو درآمد آن محسوب می‌شود.

در گوشه‌ای از خانه یک مثلث برمودا بساز؛ که وقتی رفتی توی آن، از زمین و زمان جدا شوی و فقط روی کارت تمرکز کنی.